तिच्या मनातली अबोली : खरच कसा आहे माझा सखा? त्याचं बोलण,चालणं, लहान-सहान गोष्टींसाठी माझ मत विचारणं, समजावण, समजावून घेण.. त्याची प्रत्येक हालचाल,व्यवहार मी टिपत रहाते. लग्नाआधी अनोळखी असे आम्ही आता एकमेकाना समजू लागलोय. आवडतोय त्याचा सहवास मला!!
पण मग अस का होत कधीकधी.. लग्नाआधीचं स्वच्छंदी आयुष्य आठवतं.. बेफिकीर.. म्हटल तर थोड बेजबाबदारही! शाळा,कॉलेज,नंतर जॉब, मित्रमैत्रीणी, भटकंती, सिनेमे, खादडणे...बस्स्स हेच विश्व!!!
थोडी चिडचिड होते माझी. रोज घरातला पसारा आवरा,स्वयंपाक-पाणी करा, कपडे-भांडी आवरा..मीच का हे सारख करत रहाव... किती कामं पडलीयेत आजची. फर्निचरच्या कामाच पसारा पडलाय, टाईल्सचे काम सुरु आहे तो पसारा आवरायचाय, स्वयंपाक व्हायचाय अजून...
७.३० ची वेळ. दारावरची बेल वाजते. ती दार उघडते. दारात सखा.
तो : हाय!!
उत्तरादाखल तिच एक स्मितहास्य!
मनातल्या अबोलीला शांत करत ती स्वयंपाकाच्या तयारीला लागते.
तो शांतपणे आत येतो. फ्रेश होतो. धुण्याचे कपडे मशिनला लावून देतो. घर झाडून घेतो.
टाईल्सवर पाण्याचा एक हात मारतो.
इकडे स्वयंपाकघरात - भात,भाजी,वरण झालय, कणिक मळलीये आता पोळ्या लाटण्याची तयारी सुरु आहे. इतक्यात फोन वाजतो. सासूबाईंचा फोन. फोनवर बोलण्यासाठी ती निघून जाते. अर्धातास बोलून झाल्यावर, फोन ठेवून आत येते, बघते तर.. शेवटची पोळी तव्यावर भाजली जातेय. पोळी भाजून तो उठतो.
तो : अरेच्चा! कपडे वाळत घालायचेत, झाले असतील. मी जातो. तू हा थोडा पसारा आवरुन घे. आज ऑफीस-मीटिंग्जमधे भरपूर मारामारी झालीये. डोकं भणभणतयं. छानपैकी जेवण करू आणि शांतपणे झोपू.
ती स्तब्धपणे बघत राहिलेली...
तिच्या मनातली अबोली : किती निरपेक्षपणे काम करतो माझा सखा! आणि मी इतकी व्यवहारी का होते? माझी मलाच लाज वाटतेय.
ती डोळे भरुन त्याच्याकडे पहाते आणि त्याला घट्ट अलिंगन देते.
तिच्या मनातली अबोली साश्रू नयनांनी फुलत रहाते.
